Evelineline

Przechodząc ulicą, jadąc windą, na zakupach, w sklepach, aptekach- wszędzie widzę znajomy widok. Ludzi, którzy swoim wyrazem twarzy, postawą sprawiają wrażenie jakby nie wiedzieli po co żyją. Mają wyrazy twarzy jakby robili coś za karę. Za karę stoją w kolejce, za karę jadą z dziewczyną na zakupy, których szczerze nienawidzą, za karę idą do szkoły, na uczelnię, do pracy. Wcześniej myślałam, że to wina pogody- zimno, nic się nie chce. Ale teraz, w słoneczne dni, widzę to samo. Najgorsze w tym wszystkim wydaje się to, że jestem częścią tego społeczeństwa. Kiedy nie uśmiechałam się do innych, szłam przed siebie zdenerwowana faktem, że w ogóle muszę gdzieś iść, coś załatwić, niejako przyczyniałam się do tego, że ludzie odzwierciedlali moją postawę. Brzmi dziwnie? Być może, ale sądzę, że jest w tym wiele prawdy. Wystarczy głupi uśmiech, odezwanie się do kogoś- nawet zapytanie o drogę- i ludzie wydają się "bardziej ludzcy". Wydaje mi się, że ludzie traktują swoje życie jako coś prz

"Jeżeli jedyna modlitwa, jaką powtarzasz przez całe życie, brzmi: "dziękuję", to w zupełności wystarczy." Im częściej mamy wrażenie, że posiadamy to, o czym marzyliśmy, tym częściej czujemy wdzięczność. Może być to wdzięczność kierowana do Boga, ale niekoniecznie. Wdzięczność zmienia Nasz sposób patrzenia na świat i ludzi, ale także na samych siebie. Udowodniono, że ludzie, którzy są wdzięczni za to, co ich spotyka, są dużo szczęśliwsi. Możemy być wdzięczni za wszystko: zdrowie, rodzinę, rozmowę z przyjacielem, spacer, gwiazdy, laptopa, dobry obiad... i milion innych rzeczy. Wdzięczność za drobiazgi dnia codziennego, sprawia, że przyciągamy kolejne pozytywne zdarzenia w naszym życiu. Kiedy już uświadomimy sobie, że nic nie dzieje się przypadkiem, że wszystko co spotyka Nas w życiu jest częścią Naszej "podróży", wtedy będziemy czuć wdzięczność za każde doświadczenie. Dopiero wtedy Świat zacznie działać na Naszą korzyść. Ważną rzeczą w świadomym doświadcz

Ponieważ kontakt mailowy jest dość powolny i trudno o dynamiczną wymianę zdań, podaję nowe źródło kontaktu. Odpisuję tak często jak mogę. :) Dodaję oddzielny post, ponieważ nie każdy czyta informacje "O mnie". Proszę o wpisanie słowa "blog" w pierwszej wiadomości. Nr GG: 59323969

Ludzie mają tendencję do szukania czegoś, co da im szczęście. Może być to cokolwiek: rodzina, religia, praca, wykształcenie, ładny wygląd. Co jednak kiedy rodzina się rozpada? Szef planuje wyrzucić Nas z pracy? Nie idzie Nam na studiach itp.? Moim zdaniem najważniejszy w życiu jest umiar i zdrowy dystans do wszystkiego. Szczęściem nie są inni ludzie, przedmioty czy sytuacje. Szczęście tworzymy sami. Nie ma idealnego wzoru na szczęście. Wiele osób myśli: Chcę być jak ona, wtedy będę szczęśliwa. BŁĄD. Osoba co do której aspirujemy bardzo często ma więcej zmartwień, kompleksów niż my sami. Prostym przykładem- takim z życia- jest szczupła sylwetka: ważę tyle ile sobie założyłam/założyłam ale co będzie, kiedy nie dam rady powstrzymać się przed zjedzeniem tego czy tamtego. Myślenie takiej osoby jest wówczas bardzo wypaczone. Spostrzega nie tylko siebie, swoje ciało pod kątem chudość/szczupłość/grubość, ale zaczyna się porównywanie się z innymi. Taka rywalizacja nie doprowadziła jeszcze do ni

 Chyba każdemu z Nas zdarzyło się wyjść ze szkoły, uczelni, pracy, spotkania towarzyskiego itp. nie w humorze. Kiedy wchodziliśmy w takim stanie do autobusu, pociągu czy po prostu szliśmy ulicą w takim stanie ludzie najczęściej patrzyli na Nas wilkiem. Odwrotnie - kiedy byliśmy zadowoleni, bo właśnie udało Nam się załatwić jakąś sprawę, coś poszło po naszej myśli, randka w końcu się udała- jednym słowem byliśmy szczęśliwi - czy świat nie wydawał Nam się wtedy lepszy? Ludzie też jakby bardziej uprzejmi, zadowoleni?  Świat jest jednym wielkim lustrem. Odbijamy w nim każdą swoja porażkę ale i sukces. Nie da się zmienić świata nie zmieniając siebie. Oczywiście mówiąc o zmianie świata mam na myśli zmianę jego spostrzegania. Zastanówmy się nad tym jeszcze przez chwilę.... Kiedy idziemy ulicą i wszyscy patrzą jakby chcieli Nas co najmniej zabić to zmiana ulicy na inną niczego nie da. Ludzie są wszędzie, nie żyjemy na bezludnej wyspie. Zawsze komuś coś nie będzie pasować, nie da się dogodzi

Instagram, Facebook i inne portale sprawiają, że możemy przeglądać zdjęcia i profile ludzi z niemal całego świata. Bardzo często z nudów przeglądam zdjęcia na Instagramie i jestem przerażona. Z jednej strony nikt mi nie każe oglądać tych zdjęć, porównywać osób które się na nich znajdują do siebie. Jednak chyba większość osób przyzna mi rację, że patrząc na 90% zdjęć, które znajdują się na tym portalu można nabawić się niezłych kompleksów. Z drugiej strony zachęcałam do tego, aby przestać porównywać się do innych i myśleć w kategoriach "Gdybym miała jej....". Zdaję sobie sprawę, że jest to szczególnie trudne dla pewnej grupy osób do której poniekąd sama należę. Piszę poniekąd, ponieważ wygląd zawsze nie był dla mnie bez znaczenia (chodzi mi tu oczywiście o swój wygląd). Jednak jakiś czas temu w wyniku problemów ze zdrowiem, odpuściłam sobie to jak wyglądam, czy jestem w miarę OK pomalowana, w co się ubieram. Mam nadzieję, że niedługo wszystko się wyjaśni i poczuję się lepiej.

Każdy z nas od czasu do czasu na coś choruje. Czasami jest to zwykłe przeziębienie, innym razem grypa. Zdarzają się również poważniejsze choroby, ale z reguły dotykają one starszych osób. Chciałabym przedstawić kilka chorób, na które możemy cierpieć, nie zdając sobie z tego sprawy! 1. ANEMIA  Po pierwsze muszę zacząć od tego, że anemia to objawy a nie choroba. Da się ją leczyć i z nią żyć, ale warunkiem jest wykonanie niezbędnych badań. Anemia dotyka znacznie częściej kobiety niż mężczyzn. Podstawą do rozpoznania i przepisania odpowiednich leków (żelazo, witamina B12) oraz diety jest badanie krwi. Koniecznie wykonaj badania jeśli: - Czujesz się ciągle zmęczony, nie masz na nic siły i ochoty - Zaobserwowałeś u siebie pogorszenie pamięci i koncentracji - Kołatanie serca (często mylone z nerwicą) - Skłonności depresyjne Innymi objawami może być łamliwość paznokci, wypadanie włosów, ciągłe bóle głowy. W chronicznej fazie poczucie oderwania od rzeczywistości (objaw somatyczny, myl

Nie będę pisać tu o religii. Mam do tego zbyt ambiwalentny stosunek. Nie chciałabym aby ktoś mnie nawracał. Z drugiej strony nie przeszkadza to, że ktoś wierzy DOPÓKI nie narzuca swojego poglądu innym.  W tym poście chciałabym nawiązać do tego jak łatwo jest Nam wierzyć w słowa innych ludzi, a także w to, co SAMI MÓWIMY. Jak poznać, że ktoś w coś wierzy? Na pewno nie po słowach. Chociaż to może przyjść Nam na myśl jako pierwsze. Chciałabym uświadomić większości ludzi, którzy jeszcze tego nie pojęli, że należy osądzać innych po CZYNACH. Chyba każdy może podać multum przykładów z życia codziennego, kiedy inni (często również MY SAMI) MÓWIĄ, że na czymś im zależy. Wierzą, że jeszcze dostaną się na wymarzone studia, poprawią wyniki w nauce, maturę, znajdą pracę. Jednak nic z tym nie robią. Inaczej mówiąc nie robią nic, aby osiągnąć upragniony cel. Czasami wydaje mi się, że równie dobrze mogliby o tym nie mówić wcale, bo co to zmienia? SŁOWAMI nie da się zmienić świata, rzeczywistoś

Wiele osób przed przeczytaniem mojego wpisu może pomyśleć : Przecież to egoistyczne! Ale czy nie tacy właśnie są ludzie? Nie chodzi mi jednak o miłość egoistyczną. Miłość do samego siebie nie musi być zabarwiona narcyzmem. Chciałabym zwrócić uwagę na to, jak ludzie spostrzegają samych siebie, ciągle wracają do przeszłości, obwiniają się, wynajdują sobie co raz to nowe wady i kompleksy.  Dlaczego miłość do samego siebie jest taka ważna? Moim zdaniem dlatego, że wszystko, co nas spotyka posiada wspólny mianownik. Mianownikiem tym jest STOSUNEK DO SAMEGO SIEBIE. Nasze działania, myśli, sprawy dnia codziennego, wybory, dosłownie wszystko, co nas spotyka ma zabarwienie uczuciowe. Mogą być to przeróżne uczucia. Od miłości do nienawiści. Wszystko co Nas spotyka zależy wyłącznie od NAS SAMYCH. Żeby zdarzały nam się dobre rzeczy, musimy najpierw zaakceptować samych siebie. Nie chodzi tu o poczucie wyższości, arogancję. Bardziej o to, żebyśmy akceptowali to co nas spotyka w sposób lekki, p

Większość z Nas marzyła o wyrwaniu się z domu rodzinnego, wracania do domu o której chcemy, DECYDOWANIA O SOBIE. Jednak czy dorosłość to niemal same plusy? Oczywiście, że nie. Ja doszukałabym się więcej minusów, ale postaram się pisać obiektywnie. Pierwszą rzeczą są nieszczęsne pieniądze. Każdy student wie, że ile by nie zarobił/dostał i tak na koniec miesiąca będzie oglądał uważnie każdą złotówkę, którą wyda. Na początku drugiego roku chodziłam do krótkich prac tzw. umowa-zlecenie. Szybko jednak doszłam do wniosku, że nie uda mi się połączyć moim obecnych studiów z pracą. Zdałam się na to co dostaję od rodziców. Powiem Wam szczerze (osoby które studiują, wiedzą o czym mówię), że nie jest to typowe kieszonkowe, które mogę wydać na raz, albo podzielić na 30 dni i się tego trzymać. Na studiach jest wiele nieprzewidzianych sytuacji- skserowanie/zakup książki, 12 godzin na uczelni w ciągu których muszę coś zjeść, a możliwości powrotu do mieszkania praktycznie nie ma, więc zostaje stołówk

 Różnice między kobietą a mężczyzną widać na pierwszy rzut oka, przynajmniej w większości przypadków. Jednak dzisiaj chciałabym poruszyć temat RÓŻNIC W SPOSOBIE MYŚLENIA. Pierwszym problemem, który przyszedł mi na myśl JEST SZEROKO ROZUMIANY FEMINIZM. Jeżeli kobieta zwraca mężczyźnie uwagę, że powinien ustąpić miejsca jej lub innej (zazwyczaj starszej ) kobiecie w autobusie, przepuszczać ją przy wejściu i wyjściu przez drzwi- w umyśle większości współczesnych mężczyzn zapala się lampka FEMINISTKA.  Osobiście radziłabym najpierw trochę o tym poczytać, bo przepuszczanie kobiet w drzwiach ma się nijak do równouprawnienia. Te i podobne sytuacje są zwykłą, grzecznościową formą zachowania. Myślę, że nie należy doszukiwać się w każdej kobiecie tego samego. Moim zdaniem są przypadki, kiedy kobieta musi spojrzeć z dystansem na zachowanie mężczyzny/chłopaka. Nie każda sytuacja musi koniecznie wynikać z barku kultury osobistej. Kolejną sprawą jest to jak mężczyzna i kobieta postrzegają

Ludzie poświęcają CAŁE SWOJE ŻYCIE na gromadzeniu różnego rodzaju dóbr, zarabianiu coraz większej gotówki nawet kosztem rodziny, przyjaciół. Ale kiedy najbardziej doceniamy to co mamy? Odpowiedź jest prosta. KIEDY MOŻEMY TO STRACIĆ albo właśnie straciliśmy. Osoby będące w związku, zaczynają doceniać drugą połówkę dopiero wtedy, kiedy związek zaczyna się rozpadać i istnieje realne zagrożenie, że ukochany/ukochana mogą od Nas odejść. Dbamy o swoje zdrowie, kiedy organizm daje Nam sygnały, że coś jest nie tak. Dbamy o porządek na pulpicie, sprawdzamy programy, które ściągamy, ale dopiero kiedy utracimy jakieś dane z komputera, albo do systemu wkradnie się wirus. Zabawne jest to, że trwonimy swoje życie gromadząc coraz więcej dóbr materialnych, ale najwięcej o życiu uczymy się w momencie, kiedy je tracimy. Jednymi z największych bzdur, w jakie wierzą ludzie są: - MOJA WARTOŚĆ=WARTOŚĆ KONTA W BANKU . Przyjmij do wiadomości, że cyferka na koncie nie decyduje o Twojej wartości